Een getuigenis van Karolien De Wulf, uitvaartplanner bij Gooris & Van Camp. In onze cultuur is het nog niet zo lang geleden dat de zorg voor de overledene én de nabestaanden in handen van vrouwen lag. Zij baarden de overledene op, treurden en troostten de nabestaanden. De mannen deden het zwaardere en praktsiche werk: namen de organisatie op zich, zorgden voor het kisten, dragen en begraven.
Bijzonder, cultuur, Historiek, Kennis, Locatie, Rouw
Een getuigenis van Karolien De Wulf, uitvaartplanner bij Gooris & Van Camp.
Na 15 jaar zelfstandig ondernemer te zijn geweest in de horeca kwam ik een tweetal jaar geleden in de uitvaartsector terecht – voor mij toen nog volledig onbekend terrein maar ik zag het als een mooie uitdaging en de sector boeide mij.
Ik werd ondergedompeld in een boeiende en zeer gevarieerde werkomgeving en ontmoette fijne mensen binnen Sereni. Ik werd opgeleid door ervaren collega’s en elke dag weer leerde ik nieuwe dingen en zo bouwde ik ervaring op. Gaandeweg voelde ik dat ik klaar was om rouwende families te ondersteunen, hen te begeleiden naar een unieke uitvaart. De energie die ik dagelijks uit mijn job haal is zeer fijn om te ervaren en ik kan zeggen dat ik echt wel mijn droomjob gevonden heb!
Zorg dragen voor de overledene, communiceren met de familie, parochies, voorgangers, allerhande leveranciers, … Een kluwen waar men, als je niet uit het juiste hout gesneden bent, kop noch staart aan krijgt. Het is een intensieve job. Overlijdens komen, op een aantal na, ook niet gepland maar ik kan zeer snel schakelen.
In onze cultuur is het nog niet zo lang geleden dat de zorg voor de overledene én de nabestaanden in handen van vrouwen lag. Zij baarden de overledene op, treurden en troostten de nabestaanden.
Karolien De Wulf, uitvaartplanner Gooris & Van Camp
Er is zeker nood aan vrouwen in de uitvaartsector, ik zie mijn vrouw-zijn als een voordeel. In onze cultuur is het nog niet zo lang geleden dat de zorg voor de overledene én de nabestaanden in handen van vrouwen lag. Zij baarden de overledene op, treurden en troostten de nabestaanden. De mannen deden het zwaardere en praktsiche werk: namen de organisatie op zich, zorgden voor het kisten, dragen en begraven. In sommige culturen is dit vandaag nog steeds zo, gelukkig bij ons niet en ‘het zwaardere werk’ is voor mij ook gewoon deel van het geheel. Het is zeker ook niet toevallig, dat vrouwen het goed doen binnen deze sector. Meer dan mannen zijn we opgevoed met het idee je dienstbaar te maken, en dit is waar het toch over gaat: dienstbaar zijn.
Wij leerden van kleinsaf om met emoties om te gaan en families durven bij vrouwen soms emotioneler te zijn. We zetten ook vaak nieuwe dingen in gang, of het nu gaat over het beschilderen van kisten of het ontwerpen van mooie rouwbrieven, een ritueel… misschien durven we iets meer en zijn we minder bang voor kritiek.
We zetten ook vaak nieuwe dingen in gang, of het nu gaat over het beschilderen van kisten of het ontwerpen van mooie rouwbrieven, een ritueel… misschien durven we iets meer en zijn we minder bang voor kritiek.
Karolien De Wulf, uitvaartplanner Gooris & Van Camp
Als ik samenzit met een familie om een uitvaart voor te bereiden dan wil ik er steeds voor zorgen dat te doen binnen een huiselijke, familiale en persoonlijke sfeer. Eerst tijd nemen om naar hun verhaal te luisteren. Zeker ook naar dat wat niet gezegd wordt, maar dan probeer ik op te pikken, mijn voelsprieten staan op scherp op zo’n moment. Uit ervaring weet ik dat door op een open en authentieke manier aanwezig te zijn, mensen openhartig zijn en dat schept een band in een voor hen zeer intense periode. Een knuffel, een troostende arm om een schouder te leggen – voor mij kan het en ik zie ook het effect ervan en dat is mooi!
Persoonlijk vind ik het zelf echte klasse om een kist geschouderd te zien worden door 6 vrouwen. Naar mijn mening is er in de uitvaartsector dan ook echt wel meer en meer plaats voor vrouwen en waar dus niet enkel mannen in thuis horen.
Karolien De Wulf, uitvaartplanner Gooris & Van Camp
Ook bij het opbaren van een overledene ga ik steeds met het nodige respect te werk. Zelfs als iemand overleden is vind ik dat die persoon nog altijd de nodige privacy verdient. Bij een vrouw zal ik steeds controleren of de haren, nagels, make-up,…. wel in orde is zodat men zeker de echtgenote, moeder, grootmoeder, zus,… herkent zoals ze echt was. Ik merk ook dat het voor de mensen niet vreemd meer is om begeleid te worden door een vrouwelijke uitvaartplanner, ook niet in de kerk als ceremoniemeester. Persoonlijk vind ik het zelf echte klasse om een kist geschouderd te zien worden door 6 vrouwen. Naar mijn mening is er in de uitvaartsector dan ook echt wel meer en meer plaats voor vrouwen en waar dus niet enkel mannen in thuis horen. Samen vullen we mekaar mooi aan – elk met haar of zijn kwaliteiten – finaal hangt het van de persoon af, generaliseren zou onjuist zijn.
