Beelden: Filip Naudts
Na meer dan 20 jaar in het onderwijs is Joke De Mey nu uitvaartplanner bij uitvaartzorg De Rycke. Als eindverantwoordelijke heeft ze er de supervisie over 3 vestigingen – Haaltert, Hofstade en Nieuwerkerken –, heel binnenkort komt daar in Aalst een 4de bij. Haar professionele drive laat zich kort maar krachtig samenvatten: 150% kwaliteit leveren in de zorg voor en ondersteuning van families.
Jouw loopbaan nam geen aanvang in de uitvaartsector, wel in het onderwijs. Klopt. Ik was enkele jaren aan de slag als lagere schoolleerkracht en zorgjuf, voor ik doorstroomde naar ‘Voorrangsbeleid Brussel’, een vzw die aan Brusselse scholen ondersteuning biedt op het vlak van taalvaardigheid, ouderparticipatie, enz. Finaal landde ik als pedagogisch directeur in Anderlecht. Een niet te onderschatten uitdaging, die helaas uitmondde in een burn-out.
De start van een professionele ommekeer? Ik heb een jaar thuis gezeten. Achteraf kwam het besef dat de setting van het onderwijs met zijn strakke uurrooster en alomtegenwoordige drukte voor mij wellicht niet de meest geschikte biotoop was. Door omstandigheden ben ik toen in contact gekomen met de uitvaart. Nu moet je weten dat ik vroeger een panische schrik had voor alles wat refereerde aan de dood. Reed ik op straat achter een lijkwagen aan, dan maakte ik een ommetje. De eerste keer dat een lichaam werd binnengebracht, ben ik gaan lopen…
Merkwaardig dat je toch hebt volgehouden. Ik hield zo van het zorgzame aspect naar de families toe. Dat zit heel sterk in mij verankerd. Ik herinner mij ook een keerpunt: een vrouw kwam binnen om haar man een laatste keer te groeten en vroeg ‘of hij al gelichtert’ was. Ik had werkelijk geen idee wat ze bedoelde. In Aalst betekent dat ‘gekist’. Aangezien ik niet durfde te gaan kijken, kon ik haar vraag niet beantwoorden. Niet de meest professionele houding, vond ik achteraf. Ik weet echt niet hoe het komt, maar stilaan ben ik over die schrik heen geraakt. Vroeger zou ik nog geen huis zijn binnengestapt waar een overledene lag opgebaard, laat staan dat ik in een lijkwagen had plaatsgenomen, nu doorloop ik alle stappen met heel veel overgave en bekommernis. Maar had iemand mij 5 jaar geleden voorspeld dat ik in de uitvaart zou belanden, ik had die persoon knettergek verklaard. (lacht)
Je bracht het zelfs tot eindverantwoordelijke. Ik leg de kwaliteitslat zeer hoog. De overeenkomsten met het onderwijs zijn trouwens niet ver te zoeken. Ook daar is goed kijken en luisteren, noden traceren en maximale ondersteuning bieden cruciaal. Precies zoals bij de uitvaart. Luisteren naar de wensen van families en inspelen op wat ze nodig hebben: dat vat mijn job goed samen. Je ziet de verrassing bij families wanneer ze merken dat je een belangrijk detail onthouden hebt, en bv. verwerkt in de rouwkaarten. Ze voelen zich dan echt gehoord en gezien. We trachten onze uitvaarten op die manier zo persoonlijk mogelijk vorm te geven. Een afscheid kan je niet overdoen, bijgevolg moet alles perfect verlopen. Daarom geef ik, voor we van start gaan met de praktische organisatie, altijd nog even de tijd en de ruimte om te ventileren. Daar heeft – toegegeven – niet elke familie nood aan. Maar ook dat is oké.
Je agenda is er zeker niet minder druk op geworden: binnenkort opent De Rycke een 4de vestiging in Aalst. We gaan er een kleine aula inrichten in boho-chicstijl: huiselijk, gezellig, met zeteltjes en rieten lampen. Het crematorium in Aalst, op 5 minuten daarvandaan, biedt ruimte aan een grote aula, maar zeker sinds Corona neemt de behoefte om de plechtigheid in beperkte kring te laten plaatsvinden toe. In onze familiekamer kunnen tot 40 mensen in een intieme sfeer afscheid nemen. En die drukke agenda, tja: het voordeel van deze job is dat mijn planning veel flexibiliteit en vrijheid toelaat. Ik weet ook zelden op voorhand hoe mijn dag er zal uitzien. Dat vind ik juist fijn.
